Over films en TV-series - Winston Wolfe

Begin deze week waren we in Londen aanwezig op een niet-L&D conferentie over games en extended realities (koepelterm voor AR, VR en MR). Het was een openbaring om eens vanuit een andere bril naar enkele zaken te kijken en toch constant de link te leggen naar de wereld van leren en ontwikkelen. Meer concrete blogposts over PGConnects en XRConnects volgen uiteraard nog, maar toch willen we deze eerste ‘lesson learned’ delen…

TL;DR  L&D mag gerust iets kritischer zijn voor het eigen werk, moet haar doelgroep sneller gaan betrekken en zou een open veranderingsgeest voor ogen mogen houden.

Tijdens de sessie van Todd Green (executive producer bij King, makers van oa. – may God have mercy on their souls – Candy Crush Saga) ging het plots over films en tv-series. En over hoe Hollywood maar geen gepast antwoord vindt op de sterke groei van streamingdiensten zoals Netflix en de gigantische populariteit van TV-series.  Het aantal verkochte cinema-tickets vertoont immers al enkele jaren een stagnerende – en zelfs licht dalende – trend en de vele remakes, reboots en vaak flauwe verhalen doen het publiek afhaken. En dit terwijl de populariteit van series zoals nooit tevoren boomt en bekende acteurs en regisseurs dit medium volop exploreren. Het in de markt zetten van een film is bovendien een werk van zeer lange adem – vaak ettelijke jaren – met op het eind pas het antwoord op de vraag of de film al dan niet zal aanslaan en volk zal lokken naar de bioscoop. In TV-series kruipt uiteraard ook veel werk, maar toch is de ontwikkelingscyclus veel korter, is er meer ruimte om aan verhaalopbouw en karakterontwikkeling te doen en kan er indien nodig sneller geanticipeerd worden.

Wat dat dan met leren te maken heeft? Wat ons betreft zeer veel!

Ten eerste merken wij vaak dat L&D-professionals die jarenlang gewoon waren om leren gelijk te stellen met opleidingen plots geconfronteerd worden met nieuwe trends (en technologieën) die deze aanpak anders benaderen. En net door dat vast stramien, dat destijds amper in vraag gesteld werd, is het moeilijk om die strategie aan te passen en in te spelen op andere aspecten van leren. Toegegeven, dit is veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar een flexibele, open geest zal ongetwijfeld leiden tot betere resultaten.  Dat zou wat ons betreft een vereiste moeten zijn binnen elk L&D-departement! Om zo de Hollywood-val te vermijden.

Daarnaast zien we ook dat wij binnen L&D vaak onze eigen remakes en reboots hebben en dat we ze klakkeloos presenteren aan onze doelgroep. Alleen noemen wij ze in ons vakjargon de (jaarlijks terugkerende) compliance-trainingen. Ja, we weten het, we moeten nu eenmaal allemaal ‘compliant’ zijn. Maar er is echt wel niks verkeerd met het iets creatiever en innovatiever omspringen met deze materie. Daar waar vele grootse, dure en inspiratieloze Hollywood-verhikels terecht vernietigende recensies krijgen, mogen ook wij best wel wat kritischer zijn voor hetgeen we vaak durven aanbieden.

Tot slot zou dit ‘Hollywood vs. TV-series’-verhaal ook een pleidooi moeten zijn om veel sneller naar je doelpubliek te stappen met hetgeen je aan het uittekenen/ontwikkelen bent.  Het zou anno 2018 niet meer mogen om – zoals bij een film – pas helemaal op het eind al dan niet verrast te worden door de respons van je doelgroep. Of we dat dan agile, lean of elk ander buzzword dat hier van toepassing is moeten gaan noemen, laten we eventjes in het midden. Wij hopen vooral dat L&D-professionals veel sneller medewerkers gaan betrekken in het uittekenen van een leertraject. En dat naar hun mening gepolst wordt. En dat hun raad vooral niet in de wind geslagen wordt.

Maar als je ons nu wilt excuseren, we moeten Candy Crush dringend uit ons geheugen gaan verwijderen.